Dyon Dorenbosch: Opvallen op de achtergrond

Vast van de jeugd naar de profs, en dat binnen enkele maanden. De ster van Dyon Dorenbosch (20) rees dit seizoen snel bij FC Eindhoven, maar het veranderde hem niet. Ook thuis is alles bij het oude gebleven, beamen gezinsleden. „Alleen de trainingstijden van mij en mijn broer zijn nu anders”, vertelt de Eindhovenaar. „Verder laat ik niet ineens stukjes chocola liggen, hoor."

Waarom er een interviewer voor de deur staat? Dorenbosch senior moet het even uitleggen aan de buurman, op de oprit van hun huis in de wijk Eikenburg. „Mijn zoon speelt hier om de hoek bij FC Eindhoven 1", klinkt het nuchter.

Ook na zijn profdebuut in september, eerste treffer in december en de talloze basisplaatsen sindsdien kan Dyon nog gewoon over straat in Eikenburg, gelegen in de schaduw van het Jan Louwers Stadion. „Of ik weleens herkend word?", herhaalt de middenvelder, net aangeschoven aan de eettafel. Hij zegt het alsof het iets raars, bijna viezigs, is. „Nee, en wat mij betreft mag dat zo blijven", grijnst hij. Jaron, zijn tweelingbroer, is er inmiddels ook bij komen zitten: „Kunnen we niet regelen dat Dyon voor zo'n video-interview na wedstrijden wordt gevraagd?" De twee lachen. Dyon: „Nee, ik ben van het comfortabele, het bekende. Jaron zelf ook. Laat ons maar gewoon lekker voetballen.

Manchester United

Toch ontkomt Dyon er bijna niet aan, aan de nieuwe realiteit van televisieoptredens en schijnwerpers; in januari zette hij zelfs zijn handtekening onder het langstlopende spelerscontract bij FC Eindhoven (tot medio 2026). Ineens deelt hij dit seizoen een kleedkamer met internationals uit Azerbeidzjan, Canada, Liberia en meer. „En je vecht ineens duels uit met Alexander Büttner, die ik vroeger nog op tv bij Manchester United zag spelen (nu De Graafschap). Bij Jong FC Eindhoven – wat bijna als een vriendenteam voelde – kon je best wat fout doen. Bij het eerste wordt het meteen gezien, en krijg je het ook te horen. Het is veel serieuzer, veel meer resultaatgericht. Met trainer Rob Penders, die ik nog kende van de voetbalplaatjes, heb ik geluk. Hij werkt op trainingen veel met cognitieve positiespelletjes, met kleuren en zo, en die liggen mij wel. Rob is veeleisend, maar op een goede manier. Wat ook anders is, zijn de yoghurtjes die klaarstaan, het lunchen op de club en de vele besprekingen en analyses. Ik rek en strek tegenwoordig ook altijd vooraf in de gym. Dat deed ik bij 'Jong' nooit. Ik kwam op de fiets aan bij het stadion, wat voor mij twee minuten doortrappen is, en stapte zo - hop - het veld op."

Twee-eiige tweeling

Dat fietsen deed hij lange tijd met zijn 'grote' broer Jaron, een paar minuten ouder en spelend bij Jong FC Eindhoven. Dyon: „Niet iedereen van het eerste wist dat ik een tweelingbroer heb, dus op de club moesten ze weleens twee keer kijken." Jaron, licht geïrriteerd: „Die Tibo Persyn en Pjotr Kestens zeggen nog steeds 'hey, daar heb je Dyon' als ze me zien. Volgens mij weten ze niet eens hoe ik heet." Dyon, lachend: „Jawel hoor, die maken er gewoon een grapje van." De een heeft een nonchalante kuif, de ander korter naar voren vallend haar. De twee-eiige broers worden zelden door elkaar gehaald, zo zeggen ze zelf. Alleen de namen, die wel.

Zeker vroeger, toen ze bijna altijd samen waren. Dyon: „We hoefden nooit met een bal over de camping te lopen, zoekend naar iemand om mee te voetballen. Wij hadden elkaar. We deelden ook dezelfde basisschool (Hasselbraam), topsportklas (Sint-Joris) en nog steeds dezelfde vriendencirkel. We deelden jarenlang kleedkamers, maar thuis ook een slaapkamer en een stapelbed.

"Jaron: „Thuis gingen we wel rond de acht of negen jaar 'uit elkaar'." Dyon lacht: „Als je het zo zegt, klinkt het best verdrietig."Samen gingen ze ooit van Eindhoven AV naar FC Eindhoven, en toen naar Helmond Sport. Dyon werd daar na twee jaar gescout door PSV, waar hij in vier seizoenen veranderde van spits in middenvelder: „Ik had op een gegeven moment maar weinig vooruitzicht en was toen ook nog heel klein." Jaron: ,,We waren altijd vrijwel even groot, maar jij bent nu écht groter aan het worden voor mijn gevoel." Dyon grijnst en spant zijn armspieren aan: „Ja, krachttraining hè." Jaron: „Nee, nee. Ik bedoel in de lengte.

Memphis Depay

Voetballend zijn de twee naar eigen zeggen juist steeds meer op elkaar gaan lijken, qua loopvermogen en inzicht. Jaron: „Wij speelden altijd al in dienst van het team, hoefden niet echt de sterspeler met rugnummer tien te zijn. In de jeugd waren er ook jongens die vanaf twintig meter al-tijd schoten, om maar op te vallen". Dyon: „Wij deden dat nooit en thuis werd ons dan ook weleens verweten dat we niet egoïstisch genoeg waren. Maar wij hebben het prima op de achtergrond. Een Memphis Depay is dan wel bekend, maar lijdt soms ook heel veel balverlies. Ik ben dan liever nauwkeuriger, betrouwbaarder." En zo'n grote leeuwentattoo op de rug zoals Memphis? Jaron, glimlachend: „Dat is denk ik het laatste wat we zouden doen." Dyon keerde in 2019 van PSV terug naar FC Eindhoven. „Terug naar Jaron en mijn andere vrienden. Ik kreeg wel veel te horen: waarom zou je weggaan bij PSV? Tuurlijk wilde ik het profvoetbal halen, maar voor mij is geluk en plezier erin hebben uiteindelijk belangrijker dan andere dingen."

Redelijk stel hersenen

Hij stond er nuchter in, en nu nog steeds. De tweedejaarsstudent bedrijfskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen twijfelde zelfs een beetje afgelopen zomer, toen hij te horen kreeg voor zijn kans te mogen gaan bij het eerste. „Nu ik zoveel speel, is het natuurlijk een ander verhaal. Ik voel me steeds meer profvoetballer. Maar toentertijd voelde het alsof ik een keuze moest maken, en in onze familie hechten we veel waarde aan scholing. Ik heb het geluk dat ik ook een redelijk stel hersenen heb gekregen en heb zo'n studie naast het voetbal denk ik ook nodig. Alleen maar voetbal, voetbal, voetbal is het niet voor mij." Hoe het dit seizoen gaat, is ook voor Dyon zelf een verrassing. Jaron, die flink wat blessurepech heeft gekend, vindt het mooi dat er nu een Dorenbosch in het betaald voetbal rondloopt: „We fietsen wel niet meer samen naar de club, maar ik vind het heel leuk dat Dyon het al zo ver geschopt heeft, en zelfs een contract heeft. Dat maakt me ook trots." Dyon lacht: „Grappig om dat uit zijn mond te horen: trots. Je betrapte jezelf erop, hè?" Jaron lacht mee: „Ik zeg het misschien niet vaak, maar hij weet dat wel hoor. Zeker weten."